کمیت و کیفیت افسردگی من

فکر می‌‌کنم افسردگیم حالا دیگه حالت جدی‌تری به خودش گرفته و اگرچه تست بک، «افسردگی خفیف» رو نشون میده که احتمالا درست هم هست، همین میزان کافیه تا من نشانه‌های یک بیماری روانی و همین طور گاها (معمولا شب‌ها و روزهای تعطیل)، یک درد شدید روحی رو در درونم حس کنم. البته واضحه که همین‌که میتونم الان اینجا بنویسم و کلا همین‌که تو زندگیم هنوز یه سری انگیزه ها برام باقی مونده نشون دهنده اینه که افسردگیم حتی به حالت متوسط هم نرسیده و البته امیدوارم که هیچ‌وقت هم نرسه.

مهم‌ترین حالتی که تجربه می‌کنم، سردی روحی و بی‌‌انگیزگیه. این بی‌‌حسی و ملال در همه موارد زندگیم نیست. معمولا وقتی که از کارهای روزمره فارق می‌شم و بیکار می‌شم به سراغم میاد که معمولا آخر هفته‌هاست. در شب‌ها و زمان تاریک‌شدن هوا هم بیشتر مستعد درگیر شدن با این حالات هستم. بی‌لذتی^۱ بارزترین احساسیه که تجربه می‌کنم که یک ملال دردآور رو به دنبال خودش داره. فکر می‌کنم دیگه از هیچ کاری لذت نمی‌برم و تمام لذت‌هایی که قبلنا از انجام امور روزمره تجربه می‌کردم رو از دست دادم. دیگه برای یه مسافرت، یه مهمونی، دیدن دوستانم، دیدن یک فیلم یا بازی کردن ذوقی ندارم و حتی بعضا از بعضی از این کارها هم دیگه بدم میاد، مثل بازی کردن. یعنی در واقع تمام چیزهایی که با دنیای استراحت و تفریح در ارتباط هستند، برای من غیرجذاب شدند و بنابراین من از تعطیلات متنفرم. ترجیح می‌دم غرق کارای جدی‌تر باشم و اوقات فراغت نداشته باشم.

بنابراین میشه گفت افسردگی من از نوع اول نیست. افسردگی نوع اول معمولا شامل غم و غصه‌های عمیق، گریه، افکار خودکشی، احساسات منفی نسبت به خود، آینده، کم اعتماد به نفسی، احساس شکست‌خوردگی، احساس گناه و ... است. در واقع افسردگی نوع اول شامل یک سری نشانه‌های مثبته (یعنی نشانه‌هایی که با بودن خودشون افسردگی رو تولید می‌کنن)، اما افسردگی من (نوع دوم) شامل یک سری نشانه‌های منفیه (نشانه‌هایی که نبودنشون باعث افسردگیه)، مثل شور، اشتیاق، لذت، شادمانی و ... که البته نبود این‌ها خودش منجر به احساس ملالی میشن که حقیقتا گاهی شدیدا دردناک و غیرقابل تحمل میشه. در واقع تفاوت اینجاست که کسی که افسردگی نوع اول رو داره، به دلیل رنج زیادی که می‌کشه، انگیزه‌ی شدیدی برای نبودن داره، اما کسی که دارای افسردگی از نوع دومه، از نبود انگیزه‌ای حیات‌بخش برای بودن رنج می‌بره.

منطبق با همین ایده منم افکار خودکشی به صورت جدی نداشتم، اما پیش اومده که در موقعیت‌هایی با خطر مرگ، احساس کرده باشم که واقعا طوری هم نمیشه اگر بمیرم و حتی با فکر نبودن احساس آرامش کردم.

نشانه‌های فیزیولوژیکی مثل چاق شدن ، پرخوری عصبی  و تصویر بدنی^۲ بد رو داشتم، اما نه احساس خستگی، بدخوابی، بداشتهایی  یا نگرانی برای سلامت.

نقطه‌ی شروع افسردگیم هم، فکر می‌کنم که دقیقا در ۱۶ سالگیم و زمان مهاجرتمون از شمال به تهران بوده باشه که یک دوره‌ی غمگینی اساسی، بی‌قراری و بی‌انگیزگی شدید همراه با افکار خودکشی رو تجربه کردم. و از اون به بعد به تناوب و تک و توک دوره‌هایی بوده که دچار حالت غمگینی طولانی‌مدت شدم تا همین یکی دو سال پیش که آروم آروم متوجه شدم که دیگه از هیچی لذت نمی‌برم و چیزایی که قبلا برام جالب بودن دیگه نیستن. به تدریج اتفاقات بیرونی هم به این حالت دامن زد و درست بعد از انتخابات بود که احساس کردم دیگه باید حتما برم دکتر و دیگه جای هیچ اهمالی نمونده... 

----------------------------------------------------------

1- Dysphoria

2- Body Image