درد؟!...

نمی‌دونم این ذهنیت از کی توی مخم ایجاد شد که «درد اساسا چیز بدیه»...؟

اما بعد از اون هرگز نتونستم نگاه خوبی به درد داشته باشم.

هنوزم ذهنیت غالبم اینه که درد داشتن و تحمل درد چیز بدیه و اساسا فکر می‌کنم که علت وجودی درد اینه که فقط به ما هشدار بده که یه چیزی سر جاش نیست و درست نیست و باید عوض بشه. درد فقط یک آلارمیه برای ما تا تلاش کنیم که وضعیت رو تغییرش بدیم و تنها کارکردش رو هم همین می‌دونم. حتی در مورد چیزای خوبی مثل ورزش کردن (جایی که درد تمام ماهیچه‌های آدمو  می‌گیره) و کاری مثل آمپول زدن هم گاهی دچار تردید می‌شم. مدام فکر می‌کنم به اینکه شاید دارم اشتباه می‌کنم. چون طبیعت داره به من هشدار میده، بدنم داره به من هشدار میده که این کارا غلطن. نباید اینقدر ورزش کنم که عضلاتم به مرحله‌ی درد برسه. نباید آمپول بزنم که دردم بگیره....فکر می‌کنم موندن توی وضعیت درد و تحمل اون هم درست خلاف خواست طبیعته و بنابراین ما رو به سمت زوال می‌بره و آسیب زننده است و ابدا نمی‌تونه موجب رشد بشه. دیدن آدم‌هایی درد کشیده (خصوصا افرادی که کودکی بدی داشتن) بهم تا حالا نشون داده بود که درد حقیقتا وجه آسیب زنندگیش نسبت به وجه قدرت بخشیش غالبه...

اما شماها، همین شماهایی که وبلاگمو می‌خونین و کامنت میذارین و خودتونم وبلاگ می‌نویسین باعث شدین تازگی‌ها به این موضوع شک کنم. شماها راجع به درد چی فکر می‌کنین؟ نظرتون چیه؟ یه کم بیشتر حرف بزنین برام... می‌خوام حرفاتونو بشنوم!