هجرت کبری!

امروز برام روز سختی بود.

بعد از قریب ۲۷ سال، از خونه‌ی پدریم کوچ کردم...

سخت بود! نه به اندازه‌ای که فکر می‌کردم. اما سخت بود!

فکر میکنم هجرت کبری برای من همین باشه و نه کوچ بزرگی که قراره به کانادا داشته باشم.

هجرت از کودکی به بزرگسالی!

هجرت از امنیت و آرامش و بی‌خیالی یک کودک به دنیای پر مسئولیت و پر مشکل یک فرد بالغ!

تنها چیزی که امروز صبح بهش فکر میکردم این بود که باید مقاوم باشم. اگر قرار باشه از همچین چیزی خودمو ببازم، اون وقت اگه یه روزی واقعه ای مثل مرگ باعث بشه از دستشون بدم، دیگه چیزی ازم نمی‌مونه. تازه من که دور نشدم، فاصه بین این دوتا خونه اگه ترافیک نباشه ۷ دقیقه‌ست. من حتی به اندازه بچه‌های خوابگاهی هم از خونوادم دور نشدم که بخوام غصه‌ بخورم. هر لحظه که اراده کنم میام و می بینمشون. برای همین سعی کردم که خودمو جمع و جور کنم. گرچه ته ذهنم می‌دونستم که بچه های خوابگاهی همیشه این ذهنیتو دارن که برمی گردن و فکر نمی‌کنن که برای همیشه خونشون عوض شده و یا دیگه هرگز کودک مامان باباشون نیستن. با همه‌ی اینا سعی کردم که خوب باشم.

هنوزم نمی دونم در روزهای آینده چه چیزهایی پیش میاد و من چه حسایی رو تجربه می کنم، اما الان نسبتا خوبم. بعد از جابجایی بارهامون برگشتیم که فوتبالو با بابا اینا اینجا ببینیم و شب باهم بریم سینما.

وقتی می خواستیم برگردیم خیلی گیج شده بودم، برام عجیب بود که وسایلم اونجا باشه و من مجبور باشم با خودم لباس بردارم. همه چی برعکس شده بود. وقتی هم که برگشتم توی اتاقم حس خیلی عجیب‌تری داشتم. انگار همه چی رو برای اولین بار بود که می‌د‌یدم. کمدها، تختم، دیوارهای اتاقم. حتی برای اولین بار بود که دیدم رنگ خیلی از حروف روی این کیبورد رفته... 

دوست دارم مامانم زودتر برگرده خونه و ببینمش...