خانه دار

دیروز تحقیقا یکی از عجیب ترین روزهای زندگیم بود.

اولین روز زندگی تو این خونه (به قول روزبه پناهگاه) رو شروع کردم. از صبح که پا شدم تعجب کردنام شروع شد. صبح به عادت همیشگی مقدار زیادی چایی درست کردم و بعد که یه لیوان ازشو  با صبحونم خوردم فهمیدم که ابدا لازم نبود که این همه چایی درست کنم، چون اینجا دیگه خبری از یه خونواده ی 4 نفره و یک مامان دم به دقیقه چایی خور نیست. زیر گازو خاموش کردم ، پیش بندمو بستم و افتادم به جون خونه و تصمیم گیری های اولیه برای اینکه جای هر چیزی تو خونه مشخص بشه. لباسا، کفشا، مدارک، سی دی ها، لوازم کامپیوتر، لوازم شخصی خودم، کتابام، کاغذای مربوط به دانشگاه،داروها و تمام خرت و پرتای دیگه ی خونه.

بعد به فکر این افتادم که آدم در این زندگانی به غذا خوردن هم نیازمند است و یخچال ما کاملا خالیه. بنابراین یه کاغذ و خودکار برداشتم و نشستم به فکر کردن که تو یخچال خونه خودمون معمولا چیا داشتیم. کلی طول کشید تا بتونم تک تک مواد ضروری رو به یاد بیارم و لیستمو کامل کنم. بعد زنگ زدم به بازارچه ی شهرکمون و کلی خرت و پرت و حبوبات و پنیر و ماست و تخم مرغ و رب و سیب زمینی و پیاز و  میوه و گوجه و خیار و هویج و کاهو و آبلیمو و روغن و ادویه جات و ماکارونی و پودر ماشین لباسشویی و دستمال توالت و شامپو و  ... سفارش دادم و بعد که اینا رو آوردن مدت خیلی زیادی طول کشید تا جابجاشون کنم و میوه جات و باقی رو بشورم و بذارم توی یخچال. تازه می فهمیدم که مامانم طفلکی چرا همیشه تو آشپزخونه بود و چرا کارای خونش هیچ وقت تمومی نداشت...

در عین همه ی این کارها وسواس شده بودم که جایی رو کثیف نکنم، چون قبل از اینکه وسایلمون رو بیاریم اینجا یه کارگر اومده بود و همه جا رو عین دسته ی گل تمیز کرده بود و من می دونستم که اگر خونه رو کثیف کنم عمرا نمی تونم مثل اون همه جا رو دوباره تمیز کنم. بنابر این به محض اینکه جایی کثیف یا نامرتب میشد، همون آن تمیز و مرتبش میکردم.

بعد از این کارها نشستم به خوندن بروشورهای وسایل برقی خونه و برای اولین بار ماشین لباسشویی رو روشن کردم و کلی از صدای دکمه هاش ذوق کردم و همین طور از اینکه بعد از تموم شدن کارش یه آهنگ بامزه و لطیف پخش می کرد.

همه چیز به طرز عجیبی تعجب آور بود. همه ی کارها و حس های جدید، من کیم؟ اینجا کجاست؟ چرا باید با مامانم تلفنی حرف بزنم و چرا مسئولیت همه چی با خود منه؟...

ناهار یه نیمرو درست کردم و با برنجی که از غذای رستورانی دیروز مونده بود خوردم. بعد از یه چرت کوتاه بلند شدم و عین یک خانوم خانه دار بانمک سبدمو دستم گرفتم و رفتم بازارچه تا نون بربری خاش خاشی و خرت و پرتایی که لازم داشتم از جمله جای اسکاچ، پادری، شیشه شور، آب پاش، استامینوفن، سه راهی، لامپ و ... رو بخرم. بعد هم اومدم خونه و عین یک خانوم نمونه تمام خونه رو مرتب کردم. یه سبد میوه ی زیبا درست کردم، چایی گذاشتم و منتظر رسیدن همسرم شدم. 

بعد هم روزبه رسید و با هم به سلامتی اولین روز زندگی مشترک چیپس و ماست :) خوردیم و بعدشم شام دونفره ی نون و کالباسی... بعد از شام هم افتادیم به جون خرت و پرتای روزبه تا اونا رو هم جابجا کنیم.

خلاصه که نمی دونین چه خاله بازی ای داشتم دیروز و چه احساسات جدید و جالبی رو تجربه کردم.

الان به کتابخونه اتاق من بین تمام اون کتابای آکادمیک روانشناسی یه کتاب دو جلدی بانمک اضافه شده که خداییش بدجوری تو چشم میاد:

هنر آشپزی

رزا منتظمی